Strona:PL L.M.Alcott - Małe kobietki.djvu/216

 — Mogę narobić sobie kłopotu; ale nie przyrzekałem milczenia, więc powiem, bo dopóty nie mam spokoju, póki się z tobą nie podzielę wszystkiem, co dochodzi moich uszu. Otóż — wiem gdzie jest rękawiczka Małgosi!
 — Nic więcej? — odezwała się Ludka z zawiedzioną miną.
 Artur skinął głową i mrugnął tajemniczo, mówiąc:
 — To wystarczy jak na teraz, sama przyznasz jak ci powiem, gdzie się znajduje.
 — Powiedz że.
 Artur pochylił się i szepnął jej trzy słowa do ucha, co wywołało komiczną zmianę. Przez chwilę patrzyła na niego zdziwiona i nierada, potem przyskoczyła, pytając ostro:
 — Skąd wiesz o tem?
 — Widziałem.
 — Gdzie?
 — W kieszeni.
 — Cały ten czas?
 — Tak; czy to nie romantyczne?
 — Raczej szkaradne.
 — Nie lubiłabyś tego?
 — Ma się rozumieć, to śmieszne. Nie pozwoliłabym nigdy; ale zobaczymy jak się znajdzie Małgosia.
 — Nie powiesz nikomu? pamiętaj.
 — Nie obiecywałam wcale.
 — To się miało rozumieć, zaufałem ci.
 — Nie chciałabym powiedzieć nikomu, za nic w świecie; ale jestem zrażona i żałuję, żem się dowiedziała.
 — Myślałem, że ci sprawię przyjemność.
 — Tem, że ktoś przyjdzie zabrać Małgosię? Dziękuję ci.