Strona:PL L.M.Alcott - Małe kobietki.djvu/220

tych dwóch powodów uważała się za bardzo elegancką i dorosłą osobę.
 W kilka minut wpadła Ludka i położyła się na sofie udając, że czyta.
 — Czy masz coś zajmującego? — spytała Małgosia łaskawie.
 — Tylko powieść; zdaje mi się, że będzie nieszczególna, — odparła, pilnie ukrywając gazety.
 — Czytaj głośno, to my się zabawimy, a ty się powstrzymasz od figlów, — rzekła Amelka tonem dorosłej panny.
 — Jaki tytuł? — spytała Eliza mocno zaciekawiona, czemu Ludka chowa twarz za gazetę.
 — Współzawodnictwo malarzy.
 — To dobrze brzmi, czytaj, — powiedziała Małgosia.
 Ludka odchrząknęła głośno i zaczęła czytać z wielkim pośpiechem. Dziewczęta słuchały ciekawie tej romantycznej i nieco patetycznej powieści, bo większa część osób umarła przy końcu.
 — Podobają mi się tu świetne obrazy, — pochlebnie odezwała się Amelka, gdy siostra ucichła na chwilę.
 — Ja wolę miłosną stronę. Viola i Angelo są twoje ulubione imiona, czy to nie dziwne? — rzekła Małgosia obcierając oczy, bo „miłosna strona“ była tragiczną.
 — Kto to napisał? — spytała Eliza, która spostrzegła nagły błysk w oczach Ludki.
 Czytelniczka szybko wstała, odrzuciła gazetę, ukazując zarumienioną twarz i z zabawną mieszaniną uroczystej powagi i zgorączkowania rzekła donośnym głosem:
 — Wasza siostra!
 — Ty! — wykrzyknęła Małgosia, upuszczając robotę.