Strona:PL L.M.Alcott - Małe kobietki.djvu/252

bawić. Czy to nie lepiej, niż smucić się tutaj?
 — Nie chcę, żeby mię stąd wyprawiano w taki sposób, — odezwała się Amelka z urazą.
 — Bóg z tobą, moje dziecko, to dla twego dobra. Wszakże nie chciałabyś chorować?
 — Nie chciałabym, ale wiem, że się rozchoruję, bom ciągle była z Elizą.
 — Powinnaś się oddalić natychmiast, żeby tego uniknąć. Jestem pewny, że przy zmianie powietrza i ostrożności, ochronisz się jeżeli nie od choroby, to przynajmniej od ciężkiego jej przebiegu. Radzę ci usunąć się jak najprędzej, bo ze szkarlatyną niema żartu, moja panno.
 — U ciotki March tak nudno, i ona taka przykra, — rzekła Amelka z przestrachem.
 — Nie będzie nudno jak codzień zajrzę, przyniosę wiadomości o Elizie, i wezmę cię na pohulankę. Stara jejmość mię lubi, i będę się starał być dla niej tak grzecznym, że nam nie będzie dokuczać, choćbyśmy nie wiedzieć co robili.
 — Czy będziesz mnie woził omnibusem?
 — Daję ci na to słowo gentlemana.
 — Codzień przyjdziesz?
 — Przekonasz się, czy kiedy niedopiszę.
 — I zabierzesz mię, jak tylko Eliza będzie zdrowa?
 — W tej samej chwili.
 — A do teatru będziesz mnie brał?
 — Do dwunastu teatrów, jeżeli się da.
 — Kiedy tak, zdaje mi się, że pójdę, — rzekła zcicha.
 — Poczciwa z ciebie dziewczyna! Powiedz Małgosi, że jej usłuchasz, — rzekł Artur dając klapsa dla zachęty, co ją bardziej jeszcze obraziło, jak słowa „że jej usłuchasz“.