Strona:PL L.M.Alcott - Małe kobietki.djvu/294

 — Gdzie Artur?
 — Zamknięty u siebie i nie odpowiada, chociaż pukałam. Nie wiem co będzie z obiadem, bo już gotów, a niema komu jeść.
 — Ja się ich nie boję, pójdę więc zobaczyć, co się dzieje. — Wszedłszy na górę, śmiało zastukała do gabinetu Artura.
 — Przestań, bo gdy otworzę drzwi, to pożałujesz, — zawołał młodzieniec groźnym tonem.
 Ludka zapukała powtórnie; drzwi się otworzyły i wpadła do pokoju, zanim Artur zdołał ochłonąć z zadziwienia.
 Widząc, że istotnie jest rozjątrzony, Ludka, która umiała z nim wychodzić, przybrała żałosną minkę, i padając teatralnie na kolana, rzekła z pokorą:
 — Proszę cię, daruj, żem była tak przykra; przyszłam po przebaczenie i nie odejdę, póki go nie otrzymam.
 Oto jakie rycerskie słowo usłyszała w odpowiedzi:
 — Bardzo dobrze; wstań i nie bądź gąską.
 — Dziękuję ci, wstanę. Czy wolno mi spytać co tu zaszło? Zdajesz się jakiś nieswój.
 — Szarpnął mną, a ja tego nie mogę znosić, — mruknął Artur z oburzeniem.
 — Któż się tego dopuścił? — spytała.
 — Dziadek; komu innemu byłbym... — obrażony chłopiec zamiast skończyć frazes, zrobił energiczny ruch ręką.
 — To drobnostka; ja cię czasem szarpię, a nie gniewasz się, — rzekła kojącym tonem.
 — Ba! tyś dziewczyna, więc mię to bawi tylko, ale żadnemu mężczyźnie nie pozwolę na to.
 — Wątpię, żeby kto spróbował, gdy wyglądasz na