Strona:PL L Niemojowski Trójlistek.djvu/180

Gdy znowu zobaczę, że które z was płacze,
 Lub dąsa się w sposób szkaradny,
To z twarzą ponurą porywam za pióro,
 By skreślić ten obraz nie ładny.
Żal ściska mą duszę, lecz trudno — ja muszę
 Napisać, co dzieje się w świecie;
Złe, dobre przymioty, i wady i cnoty,
 Wy wszystko w tém piśmie znajdziecie.
O wszystkiém wiem prawie, co robią w Warszawie
 Maluczcy pod okiem swych Matek,
A chociaż nie mogę wyruszyć ztąd w drogę,
 I dalszy nie obcy mi światek:
Znam wioski, znam dwory, chateczki, futory,
 Folwarki, osady, miasteczka,
Zgaduję, gdzie chłopiec chce braciom swym dopiec,
 Gdzie stroi grymasy dzieweczka;
Zaglądam do szkoły, gdzie trudów mozoły,
 W naukach obfity plon dają,
I mięszam się w koło, gdy dziatki wesoło,
 Skończywszy swe prace igrają.
W saskim zaś ogrodzie, wieczorem o chłodzie,
 Siaduję w alei na ławce,
I czekam za wami drzew skryty liściami,
 By raźnéj się przyjrzéć zabawce.
Więc patrzę, więc badam, spisuję, układam,
 Com widział przez tydzień u dzieci,
A potém w Sobotę, gdy skończę robotę,
 „Przyjaciel” jak ptaszek w świat leci;
I wszystkim powiada: tam chłopców gromada,
 Wyprawia harmider straszliwy,
Tam małe panienki walają sukienki,
 Tam znów ktoś do nauk leniwy,