Strona:PL L Niemojowski Trójlistek.djvu/237

CVII.

Wynalazki.

„Piękna to jednak rzecz wynalazki!”
Mówił raz Henryś do Izabelki,
„Często z jednego człowieka łaski,
Ciągnie świat cały pożytek wielki.
Pewien człek, który miał w głowie oléj,
Choć nie był nawet bardzo uczony,
Słysząc szum w garnku wymyślił koléj,
Po któréj lotem pędzą wagony;
Drugi się również popisał gracko,
Bo czerpiąc z sieci pajęczéj wzorki,
Zbudował zaraz fabrykę tkacką,
W któréj się robią płótna na worki,
I kartoniki dla naszéj Niańki,
Perkal dla Mamy, sukno dla brata;
Trzeci puszczając mydlane bańki,
Dmuchnął — wnet balon w górę ulata.
Słuchaj, gdybyśmy co wymyślili,
(Już to ja dawno sobie układam),
Toby dopiéro się zadziwili:
Mateczka, Tato, Ciocia i Madame!”
„A co wymyślić?” „Rzecz jaką nową,
Któréj dotychczas ludzie nie znali,
Tak, aby każdy pokiwał głową
I rzekł: dziś starszych prześcigli mali.
Mam myśl wyborną: sadzą buraki,
Kapustę, marchew, brukwi zagony,
Kiedy więc ziemia ma przymiot taki,
Że wszystko rodzi, niech nam da plony