Strona:PL L Niemojowski Trójlistek.djvu/261

CXX.

Panna Guzdralska.

Wy może nie wiécie, że często na świecie
  Są takie nieznośne guzdrały,
Którym wśród biegania, chodzenia, szukania,
  Przechodzi bez zajęć dzień cały;
Ciągle są w kłopocie, bo żadnéj robocie
  Wydołać nie mogą w téj chwili,
Czas mija, a one siadają strudzone,
  Jak gdyby Bóg wié co zrobili.

Ot pewna panienka, imieniem Helenka,
  Tak wszystko powoli robiła,
Że w gronie cnych osób mówiono: nie sposób,
  By ona trud wszczęty skończyła;
A jeden i drugi ujrzawszy jak długi
  Czas niosła guzdralstwu w ofierze,
Rzekł: „co to za życie!” i cicho i skrycie
  Westchnąwszy, żałował ją szczérze.
Bo zważcie-no tylko, jak z każdą dnia chwilką,
  Trzeba się rachować dokładnie,
Jak szybko czas leci, jak źle jest dla dzieci,
  Gdy stracić im dzionek wypadnie.
Gdy przyszło wstać z łóżka, to owa dziewuszka
  Godzinę pończoszkę wkładała,
Włożyła, a potém znów z nowym kłopotem,
  Podwiązek w pościeli szukała.
Chce nadziać staniczek, lecz zginął guziczek;
  Cóż robić? jak zapiąć sukienkę?
Ot, wbity klin w głowę: śniadanie gotowe!
  Do stołu wołają panienkę.