Strona:PL L Niemojowski Trójlistek.djvu/336

Na świecie słota, chmurno na niebie,
W powietrzu burza huczy daleka,
Ona stuliwszy skrzydła pod siebie,
  Dni jasnych czeka.
Zaledwie jednak w uroczéj wiośnie
Rozkwitną niwy wdziękiem przyrody,
Ona wyfruwa z ula radośnie
  W pola, ogrody.
Ulata chyżo z kwiatka na kwiatek,
Zdobytych skarbów brzemienna znojem,
Bo dla niéj cały nasz piękny światek
  Jest życia zdrojem.
Bo dla niéj zboża złote przestrzenie,
Pola wiosenną zwilżone rosą,
Ogrody wonne i łąk zielenie,
  Skarby swe niosą.
W każdéj koronie barwnéj kwiateczka,
Róży, rezedy, astru, stokrotki,
Znajduje zawsze skrzętna pszczółeczka,
  Plon miodu słodki;
A gdy wśród bogactw roślinnych krasy
Ujrzy zatrutych pierwiastków ślady,
Ona słodyczy czerpiąc zapasy,
  Omija jady.
Niech więc ten owad będzie wam wzorem,
Jak się do pracy garnąć należy,
I jakim w trudach trzeba iść torem,
  Zacnéj młodzieży.
Niby pszczółeczek rój zabiegliwy,
Co na rodziméj skarb zbiéra miedzy,
Zbiérajcie dziatki z Ojczystéj niwy
  Zasoby wiedzy,