Strona:PL Lagerlöf - Gösta Berling T1.djvu/129

125

 — Chcesz, żebym im sama drogę pokazała? Nie mogłabym potem porządku utrzymać w spiżarni. A zresztą, tymczasem uporządkowałam sobie górne półki — czas już był najwyższy. Nie wiem, jak mogłam czekać z tem tak długo!
 — Ciocia ma przecież tak wiele do czynienia — pomagał jej usprawiedliwiać się Gösta.
 — Prawda, słusznie mówisz; gdzie mnie niema, nic nie stoi na swojem miejscu, a jeżeli...
 Tu urwała nagle i otarła łzę z oka.
 — Ach, Boże mój! — westchnęła — ja tu sobie stoję i rozmawiam, a już pewnie nigdy nie ujrzę nic swojego. On przecież sprzedaje wszystko, cośmy posiadali.
 — Tak, to wielkie nieszczęście — przytwierdził Gösta.
 — Wiesz? to duże lustro w sali... taki wspaniały kawałek, szyba z jednej sztuki, a i złocenie bez plamki. Dostałam je od mojej matki, a on chce je także sprzedać.
 — Ale co mu się stało?
 — Ach! nic... tylko, że Maryanna nie wróciła do domu. Czekał na to i czekał! Całemi dniami chodził po alei i czekał na nią. Tak za nią tęskni, że zdaje mi się, iż zmysły postrada... ale mnie przecież nie wolno się odezwać.
 — Maryanna myśli, że się na nią gniewa.
 — Nie, tego nie myśli. Ona go zna, lecz jest dumna i nie chce zrobić pierwszego kroku. Są uparci i krnąbni oboje, a na mnie się wszystko odbija, ja stoję pomiędzy dwoma twardemi kamieniami.