Strona:PL Lagerlöf - Gösta Berling T1.djvu/26

22

 — Może mają słuszność. Ale radbym wiedzieć, jak przyszłaś do tego wora mąki.
 — Myślę, że nie popełnię nic złego, jeżeli ci opowiem. Wzięłam dziś rano zboże z ojcowej stodoły, a teraz byłam z niem we młynie.
 — A nie zobaczy cię, gdy się dowleczesz do domu?
 — Eh, wydajesz mi się bardzo naiwny. Ojciec wyjechał w służbowej sprawie.
 — Właśnie jedzie ktoś za nami pod górę. Słyszę skrzypienie śniegu pod sankami. A gdyby to on był?
 Dziewczynka jęła nasłuchiwać i rozglądać się, nagle uderzyła w płacz:
 — To ojciec — szlochała — zabije mnie! zabije mnie!
 — A widzisz! Teraz przydałaby się dobra rada — a prędka rada warta więcej od złota i srebra — odezwał się żebrak.
 — Wiesz co? możesz mi dopomódz — rzekło dziecko. — Weź sznur i ciągnij sanki, ojciec będzie myślał, że to twoje.
 — Cóż mam z tem zrobić? zapytał dziad, przerzucając sznur przez ramię.
 — Zawieź teraz, gdzie chcesz, ale gdy się ściemni, przyjdź na plebanię. Będę cię upatrywała.
 — Spróbować mogę.
 — A niech cię Pan Bóg broni, żebyś mi się miał nie stawić! — zawołała dziewczynka, puszczając się co żywiej, aby wyprzedzić ojca w domu.
 Żebrak smutny zawrócił sanki i skierował się ku karczmie. Biedak marzył, brodząc boso po śnie-