Strona:PL Lagerlöf - Gösta Berling T1.djvu/78

74

 — Bardziej szkoda, żeś mi tego nie powiedział wcześniej, byłby mnie odwiózł ktoś inny.
 — Żona proboszcza widocznie jest tego samego zdania, co i ja, że potrzebujesz męża, któryby ci mógł zastąpić ojca, inaczej nie byłaby cię sprzęgła z takim starym niezdarą.
 — Ona nic do tego nie ma.
 — Boże drogi, więc to ty sama wybrałaś sobie takiego męża!
 — Ten przynajmniej weźmie mnie nie dla majątku.
 — O nie, starzy patrzą tylko na niebieskie oczy i różane lica, a głupcy z nich, skoro to robią.
 — Fe, Gösto, wstydź się!
 — Pomyśl jednak o tem, że później nie będzie ci się wolno bawić z młodymi. Przepadną zabawy i taniec. Twoje miejsce będzie na kanapie... albo może będziesz wolała w karty zagrać ze starym Dahlbergiem?
 Umilkli na chwilę i dopiero, gdy wjeżdżali na stromą pochyłość, na której stał pałac, zaczęli znowu rozmawiać.
 — Dziękuję za towarzystwo. Nieprędko pojadę znów z Göstą Berlingiem!
 — Dziękuję i ja! Znam niejednego, kto pożałował jazdy na bal w twojem towarzystwie.
 Łagodniejszą niż zwykle zdawała się harda piękność, gdy weszła na salę i okiem obrzuciła zgromadzonych gości.
 Wzrok jej zatrzymał się najpierw na nizkim, łysym Dahlbergu, obok którego stał wysoki, smukły, złotowłosy Gösta Berling. Najchętniej byłaby obu