Strona:PL Lagerlöf - Gösta Berling T2-3.djvu/139

141

warstwa tłuszczu! I ten świeży zapach jałowca, który wydziela z siebie szynka! Co za boski kąsek! Czarownica musi go mieć! — kładzie więc rękę na tłuszczu.
 Córa gór nie zna próśb, żebraniny. Czyż to nie z jej łaski rosną zioła, żyją ludzie? Mróz, niepogodę i powódź — wszystko może zesłać. Dlatego też jej nie przystoi prosić lub żebrać. Kładzie rękę na tem, co chce mieć i należy do niej.
 Ale hrabinie Marcie nic nie wiadomo o władzy tej starej.
 — Odczep się, ty dziadówko! — woła.
 — Daj mi szynkę — mówi czarownica.
 — Zwaryowała! — krzyczy hrabina i każe dziewkom zanieść szynkę do spiżarni.
 Oczy stuletniej baby zapłonęły wściekłością i żądzą.
 — Daj mi tę brunatną szynkę — woła — lub biada ci!
 — Raczej wronom ją dam, niż takiej, jak ty!
 Wtedy zawrzała gniewem czarownica. Podniosła laskę z runami i wywijając nią gwałtownie, rzuciła jakieś niezrozumiałe zaklęcia. Włosy jej się zjeżyły, oczy skry ciskały, twarz się wykrzywiła.
 — Ciebie samą niech pożrą wrony! — krzyczy.
 I odchodzi, mrucząc przekleństwa i wywijając laską. Kroki swoje kieruje ku domowi — bo oto córa mroków spełniła swoje zadanie, które ją z gór przywiodło w doliny.
 Hrabina Marta stoi na balkonie i śmieje się z jej z ruchów dziwacznych, ale niebawem śmiech zamiera jej na ustach. Bo lecą roje całe! Oczom