Strona:PL Lagerlöf - Gösta Berling T2-3.djvu/269

113

mknięte. Wszyscy służący są na jarmarku, tylko pani została w domu, aby pilnować gospodarstwa. Otwiera i dziś. I jak ongi, pyta też i dziś:
 — Czego chcecie?
 Na co pułkownik także, jak wonczas, odpowiada:
 — Jesteśmy tu z mężem twoim.
 Patrzy na niego, jak stoi sztywny i zimny, jak zwykle. Patrzy na tragarzy, zapłakanych i na cały tłum za nimi. Stoi na progu i patrzy w te setki płaczących oczu, które wpatrują się w nią pełne smutku. Nakoniec spogląda na męża, leżącego na marach i przyciska ręką serce.
 — To jest twarz jego — szepcze.
 Nie pytając więcej, odchyla zasuwę, otwiera szeroko drzwi i prowadzi ich do sypialni.
 Z pomocą pułkownika rozchyla zsunięte podwójne łoże, strzepuje poduszki i składają kapitana na miękkim puchu i cienkiej pościeli.
 — Czy żyje? — pyta.
 — Tak — odpowiada pułkownik.
 — Czy jest nadzieja?
 — Nie — tu nic nie można poradzić.
 Chwilę panuje głęboka cisza, nagle pyta znowu:
 — Wszyscy ci ludzie jego opłakują?
 — Tak.
 — Cóż takiego uczynił?
 — Ostatnie, co zrobił, to dał się zabić silnemu Mansowi, aby ocalić kobiety i dzieci od pewnej śmierci.
 Siedzi chwilę w milczeniu i zadumie.