Strona:PL Lange - Miranda.djvu/103

 Zdaje się, że ciało astralne nie wie nic o istnieniu ciała materjalnego, w którem tkwi, podobnie zresztą, jak my po największej części nie wiemy nic o istocie metapsychicznej, która w nas przebywa. Lenora nie wiedziała nic o Mirandzie.
 — Skąd przychodzisz tu, Lenoro?
 — Z dalekich, dalekich stron!
 — Z dalekich, dalekich stron — powtórzyłem jak echo.
 — Z jakiejś dziwnej ciemnicy, do której zostałam strącona — i czasami tylko — ach, na krótko mogę się wydobyć...
 — Powiedziałaś raz: Jeszcze nie teraz!
 — Jeszcze nie teraz — nie teraz — to będzie później.
 — Co będzie później?
 — To będzie jakby inne życie.
 — Inne życie?
 — Tak, życie lepsze.
 — A ty nie żyjesz dobrze?
 — Nie. Ale tu mi dobrze.
 Rzecz godna uwagi, że ją nic nie zdziwił mój pobyt w tej miejscowości i zupełnie tej kwestji nie poruszała. Uważała to, widać, za sprawę zupełnie naturalną.
 — Tu ci dobrze? — zapytałem. — Ty kochasz tych ludzi?
 — Kocham.
 — A gdybyś mnie kochała?
 Spojrzała na mnie przeciągle i uśmiechała się tajemniczo. Osłupiałem z podziwu, gdyż był to uśmiech Damajanti. Nigdy nie była tak podobna do Damajanti, jak teraz. Zauważyłem w tej samej chwili, że dolna połowa jej osoby znikła zupełnie i że na ławce siedział sam kadłub. Oczy podniosła w górę i powiedziała mi:
 — Patrz!
 Rzuciłem wzrok do góry i w tej samej chwili