Strona:PL Lange - Miranda.djvu/140

szy na człowieka historycznego, człowieka danej chwili.
 Na statku naszym ludzie byli tak rozmaicie ukostjumowani — po indyjsku, po arabsku, po egipsku, po angielsku — że i mój kostjum nie robił wrażenia dziwactwa. Gdyśmy jednak dojechali do Suezu, uważałem za stosowne nabyć ubranie angielskie, a swoją chlamydę Słońcogrodzką złożyć do skrzynki cedrowej, dodając ją do innych skarbów Wasiszty. I samą skrzynkę pomieściłem w zwykłej walizie skórzanej.
 Wraz ze zdjęciem dawnej szaty — odpłynąła ze mnie reszta fluidu owych dusz, z któremi przeżyłem, tak wyjątkowe rzeczy. Zająłem się polityką, a choć w gazetach angielskich mało było informacji o Polsce, to jednak jakieś mętne i niewyraźne wiadomości miałem o tem, co się dzieje w kraju.
 W Suezie musieliśmy się parę dni zatrzymać. W najbliższy czwartek wyjeżdżał do Brindisi i do Marsylji statek Tranquillity i mieliśmy wpłynąć na najniebezpieczniejsze z mórz — morze Śródziemne.
 Jakkolwiek akcja wyławiania min podwodnych szła bardzo żywo, to jednakże niejedna jeszcze mina krążyła pod wodą, grożąc każdemu statkowi zagładą.
 To też nie dziw, że publiczność na statku, tym razem prawie wyłącznie europejska, była pełna trwogi i lada chwila oczekiwała katastrofy.
 Szczęśliwie jednak obawy nasze okazały się płonne. Do Brindisi dopłynęliśmy bezpiecznie — a po dwóch dniach wyruszyliśmy dalej do Marsylji. Zamiarem moim było pojechać do Paryża.
 Wkrótce znalazłem się w Paryżu. Przyzwyczajenie z czasów studenckich skierowało mnie do dzielnicy łacińskiej. Zamieszkałem w małym hotelu przy ul. Gay Lussac.