Strona:PL Lange - Miranda.djvu/161

warunkowo wyrok został wykonany. Bardzo się tem przejęli.
 — Bo też, — odparł sekretarz, — dokład był napisany bardzo mądrze. I tam w Petersburgu są pewni, że jak się jego powiesi, to cała kramoła zginie ze szczętem.
 — Doskonale — z zadowoleniem rzekł rotmistrz. — Dla nas będą stąd rangi — ordery — awanse. I ja — i sekretarz — i Siemion, wszyscy w czynach pójdą wyżej. Dowidzenia, Siemion. A pamiętaj.
 Rzekłszy to, rotmistrz z sekretarzem wyszedł, a Siemion — po chwili namysłu, zabrawszy tacę z jadłem i wódką, wszedł do celi Fiedora.
 — A tam kto? — zamruczał obrosły brodą wielką, niemyty i nieczesany oddawna, łachmanami okryty starzec, leżący na pryczy.
 — Toż ja, Siemion, ktoby tu inny wlazł? Cóż Fiedor, jak twoje zdrowie?
 — Ta, czort weź! Nie jednoż mi, czym zdrów czy chory, żyw czy zdechły.
 — Bezbożnie gadasz. Na swobodę chciałbyś?
 — Pewnie, chciałbym.
 — A dlaczego jesteś uparty? Twoje przestępstwa wobec władzy są strasnze. Dwadzieścia lat więzienia albo katorga w Sybirze — to mało dla ciebie. A drugie tyle posielenia.
 — Ale za co? Cóż to ja zrobił?
 — Za co? za co? każdy gada wiecznie to samo. Każdy niewinny jak baranek, nic nie zrobił. A skąd tam u ciebie brauningi i mauzery? Skąd proklamacje, broszury? A?
 — Ja nic nie wiedział. Jestem bezgramotny, nie umiem ani czytać, ani pisać.
 — A broń?
 — Djabeł ją tam podłożył — albo kto z policji.
 — Coś ty śmiał powiedzieć? Obrażasz na-