Strona:PL Lange - Miranda.djvu/165

bie w świat — i wódka i tabaczka, las i łąka, ryby i grzyby — wszystko twoje.
 — A dla czego ty tego nie robisz?
 — Jakże mam to robić, kiedy moja służba inna — i nawet mi nie wolno. Był u nas poczciwy kat, Szczukisynow, zręczny, wprawny. Robota jego była czysta i akuratna. Ale go Hospod Bog powołał do swej chwały, bo za wierną służbę dla cesarza pewnie że poszedł do nieba. No, zgadzasz się, czy nie?
 — Nie. Trudno powiedzieć. Nie wiem, jak się to robi. Nie mam praktyki.
 — A długo tu siedzisz?
 — Bo ja wiem. Już b. dawno.
 — Dziesięć miesięcy. Bo wzięli cię we wrześniu.
 — Długo — długo!
 — Może już na całe życie.
 — Tfy!
 — Ale możesz wyjść jutro.
 — Nie — idź ty — czort jesteś — i tyle...
 — Nie chcesz — to nie! Masz czas do jutra — do czwartej rano. Gnij tu sobie, bałwanie jeden!
 Siemion zabrał tacę z wytwornem jadłem, a pozostawił chleb i wodę. Fiedor pozostał, a powoli gryząc chleb, gadał sam do siebie, do czego przywykł w samotności.
 — Tfy — mówił — co za czort! Kusi i kusi. Grzech zwalić chce na moją duszę...
 Zamyślił się.
 — Cale życie tu — w tem więzieniu. Oj, na swobodę, na wolę! Tak tam ładnie — na tych polanach, na łąkach... a to słońce, a woda — nasza Oka — aż do matuszki Wołgi mógłbyś nią dopłynąć... Ostatecznie — to nie jest taka trudna rzecz... Za sznur pociągnę — ten idzie w górę — nogami pofika — i koniec! Przecież każdy umrzeć musi: