Strona:PL Lange - Miranda.djvu/173

— Widzisz, a montery z Warszawy, co tu do nas przyjechali, po ile brali?
 — Wiadomo, po 120 rb.
 — Widzisz. A dlaczego brali więcej, niż my?
 — Dla czego?
 — A dla tego, że oni dwa razy robili powstanie. Rozumiesz?
 — Rozumiem. Więc my...
 — Więc my też powinniśmy zrobić powstanie.
 Ale tu powstał nowy spór o termin. Czepuchin nie uznawał wyrazu „powstanie“ za właściwy; lepszy mu się wydawał termin „rewolucja“. Miron uważał za potrzebne przyłączyć się do rozprawy, wchodząc w logikę ludu.
 — Sprawiedliwie mówi ten proletarjusz. Słyszałem wasze uwagi o swobodzie. Gdybyśmy zrobili rewolucję po swojemu, jak Polacy po ichniemu — to u nas każdy robotnik brałby, jak montery warszawskie, albo i lepiej.
 — Świetnie powiedziane — zawołał jeden ze studentów, a jedna z panien w czerwonej sukni, aż westchnęła i powiada:
 — Niech żyje Miron! Zawsze coś tak powie z pod samego serca.
 — Trzeba powstanie rozszerzyć — rzekł inny student, a Czepuchin znowu:
 — Nie powstanie, lecz rewolucję.
 — Niech żyje rewolucja! — krzyknęli ci i owi, przeważnie z inteligencji.
 I znów Miron zabrał głos:
 — Cóż tedy mamy czynić, aby rewolucja się rozwinęła? No, Jegorow — zwrócił się do jednego z chłopów — ty jesteś gospodarz, mów, czego ci brak?
 — Ziemi mało — odpowiedział tamten.
 — A tobie, Czemodanow, czego brak?
 — Wiadomo, ziemi mało.