Strona:PL Lange - Miranda.djvu/174

 — A ty, Dojezżaj, masz ziemi dosyć?
 — Mało.
 Więc Miron pyta:
 — Kto ma ziemię?
 Chłop zaś na to:
 — Wiadomo, panowie.
 — A kto ma lasy?
 — Oni, tak samo.
 — Więc — pyta Miron — cóż robić? Odebrać ziemię i lasy panom, podzielić je, prawda?
 — Dobrze mówi! — wołały panny, a jeden ze studentów dodał:
 — Zupełnie zgadzam się z Mironem.
 — Więc to już będzie ten „czarny podział“, o którym dawno się gadało — rzekł jeden z kolejowców, a Jegorow na to:
 — Wielki już czas!
 Miron wówczas postawił nowe pytanie:
 — A jak nie zechcą oddać?
 Czepuchin zawołał dźwięcznym barytonem:
 — Puścić czerwonego koguta!
 — Brawo, brawo! — krzyczeć jęli wszyscy, gdyż ten obraz bardzo się podobał.
 Ani Aleksy, ani Marfa dotychczas nie brali udziału w dyskusji. Uważał jednak Aleksy, że czas i na niego, aby zaprotestować przeciw zamierzonym czynom.
 — Kochani bracia — rzekł — nie na to nam zabłysły dni wolności, aby popełniać zbrodnie bez sensu i bez pożytku.
 — Ho, ho! — zabrzmiały głosy ironji i niezadowolenia. Marfa postanowiła poprzeć Aleksego.
 — Na. święcie — rzekła — ludzie mniej mają ziemi, niż my, a większe ciągną z niej zyski, bo są bardziej oświeceni. Niechaj nikt nie pali cudzych lasów, ani dworów, bo to żadnego błogosławieństwa ludziom nie przyniesie.