Strona:PL Lange - Miranda.djvu/175

 — Ot, księdzówna — zawołał jeden ze studentów — jakie nam kazanie prawi.
 — Ciemni jesteście — rzekła Marfa.
 — Samaś ty ciemna! — ktoś jej odpowiedział.
 — Nie gniewajcie się na mnie — mówiła dalej Marfa — ale ja uważam, że przedewszystkiem są nam potrzebne szkoły, żeby u nas nie było ani jednego analfabety!
 — Patrzcie — zawołał jakiś chłop — to naród z głodu umiera, a ona pędzi nas do elementarza.
 — Ziemi nam potrzeba, a nie abecadła!
 — Ziemi! ziemi!
 — Lasów!
 Czepuchin zaś dodał:
 — A nie — to palić, palić!
 Właśnie zaś na widnokręgu ukazała się daleka, ale wielka łuna: szara, ciemna chmura, przeplatana złotemi iskrami.
 — O, co za pożar! — zawołała panna w zielonej sukni.
 — To Stepanówka się pali — objaśnił Dojezżaj.
 Miron ironicznie zapytał:
 — Kogoż słuchają, mnie, czy was?
 — Niestety — odparł Aleksy — demokracja zawsze ginęła od demagogji. Ty budzisz w ludziach to, co w nich najgorsze.
 — Czynu żądam, czynu, a wy każecie ludowi czekać sto lat, zanim do czego bądź dojdziem. Ten pożar — to dowód, że lud się niecierpliwi. Dość niewoli. Precz z rządem! Czy tam w stolicy, czy tu u nas na prowincji, niechaj każdy dąży do obalenia swej władzy.
 Panna w czerwonej sukni i panna w zielonej sukni, oraz kilku studentów zaczęli bić brawo.