Strona:PL Lange - Miranda.djvu/178

nienawiści w oczach, podniesionym głosem powiedział:
 — A więc ja wam powiem, dlaczego oni tak bronią naszego gubernatora. Bo oni naszą sprawę zdradzili. Oni są na jego służbie.
 — Szpiegi, szpiegi! — dały się słyszeć głosy.
 — Mironie — rzekł Aleksy — jesteś nikczemny. Dla swoich celów anarchicznych, dla swojej zemsty osobistej, potwarz na nas ciskasz!
 — Jak śmiesz — za ryczał niemal Miron — nazywać mnie nikczemnym?!
 Wśród słuchaczy miał on więcej zwolenników, niż Aleksy, to też dał się słyszeć głos:
 — Precz z nimi, niech żyje Miron!
 Ten zaś pewny siebie mówił:
 — Nie dopuszczę do tego. Pamiętaj, że mam przy sobie broń — i potrafię jej użyć w razie potrzeby.
 Aleksy chciał uniknąć starcia z Mironem, bacząc na interes rewolucji.
 — Nie tu czas, ani miejsce.
 — Odpowiedzialności chcesz uniknąć! — krzyczał Miron.
 — Bynajmniej, ale mamy tu ważniejsze sprawy, niż osobiste.
 — Nie będziesz mnie uczył, jaki jest mój obowiązek. Jesteś zaprzedany kapitalizmowi i biurokracji.
 — Zdrajca, zdrajca! — zabrzmiało dookoła, a Miron mówił dalej:
 — Jedno ci się należy — śmierć natychmiastowa!
 — Śmierć mu, śmierć! — wołali studenci, robotnicy i panny w sukniach różnokolorowych.
 W tej chwili Miron dał wystrzał z rewolweru w powietrze.
 Po paru minutach z pobliskiego gaju wy-