Strona:PL Lange - Miranda.djvu/180

i Marfę. — Cóż to się stało! — zapytał.
 — Ano — odrzekł Aleksy — wzięli nas, potrzymają i puszczą. Ale za co was, ojcze, zabrali?
 — Ta znaleźli u mnie broń i książki... nie wiem, kto to mi podrzucił.
 Spojrzawszy dookoła, zatrzymał nagle wzrok na Mironie.
 — O, ten — powiedział — parę dni temu przychodził do mnie, pytał o ciebie, to pewnie on! ale jak i kiedy to zrobił, nie wiem.
 — To zagadkowa historja — zauważyła Marfa. — Przypuszczam tu zdradę. Może to z mojej strony nie ładnie, ale mam podejrzenie, że Miron jest prowokatorem.
 — Ha! — z żalem i oburzeniem zawołał Miron. — Jakżem się omylił co do twego charakteru, Marfo. Przebaczyłem ci twoją dla mnie obojętność, ale nie przebaczę twego oskarżenia.
 — To tylko przypuszczenie — rzekła Marfa, Aleksy zaś dodał:
 — W każdym razie twój strzał wydaje mi się podejrzany.
 Miron, zwracając się do otoczenia, powiedział:
 — Słyszycie, co on mówi!
 — Niedorzeczność — rzekł Czepuchin. — U nas tak zawsze. Zaraz denuncjacja, prowokacja...
 — Odpowiecie wy mi za to — kończył Miron, gdy wojsko ustawiało więźniów szeregiem.
 — Milczeć! — zawołał grzmiącym głosem rotmistrz. — Dalej w drogę.
 Pochód ruszył w milczeniu. Tylko Miron zuchwale odezwał się do dowódcy:
 — Panie rotmistrzu, proszę się zachowywać przyzwoicie. Kiedy rewolucja zwycięży, my będziemy wieszać was, nie wy nas.
 — Sługa pokorny — rzekł szyderczo rot-