Strona:PL Lange - Miranda.djvu/32

mawiał z dziećmi: mówiły one inaczej i nie mogłem się z niemi porozumieć.
 Wyjaśniłem im pobieżnie historję mego wygnania, ucieczki z Syberji i wyprawy na okręcie, który wpadł na minę podwodną. Wreszcie historję o tem, jakem się znalazł na ich wybrzeżu.
 Prosiłem ich o gościnę na krótki czas, gdyż chciałbym jechać do Europy, o ile się znajdzie jaki statek angielski. Wyraziłem im swój podziw; wyznałem, że ich uważam za istoty wyższe od ludzi.
 Z wielką radością przyjęli moje oświadczenia — i nagle, o dziwo! (ciągle tu muszę wołać: o dziwo!) dwaj mężczyźni, którzy stali przy mnie, unieśli się w powietrze i polecieli, jak ptaki w stronę gór.
 Gdy zdumiony byłem tem zjawiskiem, owa bogini w sukni lila różnych odcieni — (miała na imię Damajanti) powiedziała mi z uśmiechem:
 — My tu wszyscy umiemy latać po powietrzu.
 — Jakże się to dzieje?
 — Taka jest nasza natura.
 — Ależ nigdzie na świecie tego niema. Nasze samoloty, cóż to za ciężkie maszyny?
 — Nie odrazuśmy do tego doszli. Ale już z górą od stu lat to znamy — od ostatniej rewolucji.
 — Rewolucji? Czyż to śród aniołów możliwe są rewolucje?
 — O, my nie jesteśmy anioły.
 — Ale bądź jak bądź istoty wyższe niż ludzie.
 — Może tak, a może nie!
 — Któż wy jesteście? Jak się nazywa wasz kraj?
 — Nazywa się Surja-wastu.
 — Surja-wastu? Gród słońca?