Strona:PL Lange - Miranda.djvu/99

 Ale to jest bardzo proste: każdy człowiek Słońcogrodzki ze swej duszy, ni to jedwabnik ze swego organizmu, może wydobyć osłonę nieprzebytą, i wtedy jest, że tak powiem, jakby zamknięty telefon: nikt go niepokoić nie może. Swoja drogą za wstawieniem Damajanti Ardżuna zgodził się pracować wobec trzecich osób.
 Stał przed nim blok marmuru, przesycony eterem nerwidjalnym, t. j. psychicznie spokrewniony z artystą. Ardżuna miał w ręku rodzaj dłóta i płomiennem okiem w milczeniu przyglądał się marmurowi, jakby go magnetyzował.
 Potem w kilku miejscach kolejno z pewną siłą wyjątkową uderzył marmur i naraz jego odłamki zaczęły odrywać się od bloku i padały na ziemię.
 I potem same już bez pomocy dłóta odcinały się, pozostawiając tylko to, co miało stanowić posąg.
 Jakoż wnet ujrzałem trój-boskie oblicze istoty przedwiecznej, którą zamierzył rzeźbić artysta.
 Raz jeszcze żałowałem, że ten styl indyjski, który tu leży odziedziczony we krwi snycerzy — nie jest stylem greckim. Gdyby tu można zaszczepić grecki-geniusz plastyczny!
 O ile jednak kto przywyknie do tego typu bogów, jakich rzeźbi rasa indyjska, to może się niemi zachwycać. W każdym razie jest w nich olbrzymia suma metafizyki, zakutej w marmur.
 Można powiedzieć, że tu posąg niejako rzeźbi sam siebie, artysta zaś tylko myśl mu podsuwa.
 Posąg właściwie tkwi w tym bloku marmuru, a rzeźbiarz mu dopomaga jedynie do ujawnienia się w bycie.
 Ardżuna przerwał robotę i więcej nie mógł czy nie chciał dziś pracować.
 Było już zresztą blisko zmroku: purpurą