Strona:PL Latawica (Michał Bałucki) 033.jpg

chu nabawili. A wy skąd się tu wzięli? Mieliście nie wrócić aż jutro.
 Mówiąc to, pchała banknoty do worka i usiłowała je ukryć przede mną.
 — Nie spodziewałaś mnie się i przeglądałaś swoje skarby?
 — Jakie skarby? Ja o żadnych skarbach nie wiem — mówiła z głupią miną.
 — Daj pokój, Hanka, nie udawaj. Widziałem przez okno. Nie bój się, ja cię nie wydam, ani ci skarbów twoich nie zabiorę.
 — No, dyć ja wiem, co wy uczciwy człowiek.
 — Więc tedy prawda, co ludzie mówią — rzekłem siadając — że ty masz pieniądze?
 — Ta zebrałam trochę, bo człowiek nie doje, nie dośpi, narobi się, nalata — to przecież zawsze kapnie od ludzi jaki krajcar.
 — Musiało często kapać, skoroś już tyle zebrała?
 — Alboż wiecie wiele? — spytała, patrząc mi niespokojnie w oczy.
 — Nie wiem; ale mi się zdaje, że będziesz miała kilkaset. Prawda?
 — Ba, kiedy jeszcze nie mam tyle, wiele mi potrzeba — rzekła z westchnieniem i zamyśliła się. — Potrzeba mi pięć stów —