Strona:PL Latawica (Michał Bałucki) 034.jpg

a do tego jeszcze daleko — dodała smutnie.
 — A tobie naco potrzeba tyle pieniędzy?
 — O, to moja rzecz. Jak będę miała tyle, to mi już nic nie będzie brakowało do szczęścia.
 — Będziesz mogła wtedy wydać się za Sobka?
 Zaczerwieniła się tak, że twarz jej śniada wyglądała jak rozpalone żelazo, i wypatrzyła się na mnie osłupiałym wzrokiem.
 — A wy skąd wiecie? To wy chyba czarownik — rzekła z przestrachem. — Ja tego nikomu nie powiedziała, nawet księdzu przy spowiedzi, — skąd wy wiecie o tem?
 — To moja rzecz; dość, że wiem.
 — Ale skąd? Przecież we wsi nikt wam powiedzieć tego nie mógł, bo ja nikomu nie śmiałabym była tego powiedzieć.
 — Dlaczego?
 — Dlaczego? A czyby to nie było śmiechu z tego, gdyby się dowiedziano, że taka latawica, dziadówka, chce za męża Sobka, co jest najśwarniejszy parobek we wsi.
 — Więc ty go kochasz?
 — Ba, gdybym go nie kochała, czybym to się tak głodziła, harowała od rana do no-