Strona:PL Leblanc - Zwierzenia Arsena Lupina.djvu/144

przy wchodzeniu jak i przy wychodzeniu każdego z zaproszonych gości. Otóż weszło sześćdziesiąt trzy osoby zaproszone i — dokładnie tyleż i wyszło. Zatem...
 — Zatem ktoś ze służby?
 — Wykluczone.
 — Któryś z detektywów?
 — Stanowczo nie.
 — Ale ostatecznie — mówił p. Dudouis zniecierpliwiony, — jeżeli kradzież popełniono nie z zewnątrz...
 — To pewnik, — nad którym niema co dyskutować. Doszedłem do tego wyniku po długich, skrupulatnych dochodzeniach. A byłem o tem tak święcie przekonany, że ostatecznie doszedłem w mych rozumowaniach do takiego zdumiewającego aksiomatu:
 „I teoretycznie i praktycznie biorąc, kradzież nie mogła być popełnioną inaczej, jak z pomocą wspólnika, znajdującego się w samym pałacu. A owego wspólnika niema!“
 — To absurd zatem.
 — Absurd, przyznaję. Ale w chwili, gdy sformułowałem ów absurd, coś mi zaczęło nagle świtać w głowie.
 — Jakto?
 — Niepewne, — dalekie światełko, które jednak miało mi wskazać ostatecznie drogę do celu, — do odkrycia prawdy. Rozumie mnie pan teraz, panie szefie?
 P. Dudouis milczał. Znać było, że usiłuje pochwycić wątek tego zagadnienia, że i w jego umyśle zaczyna się coś zwolna rozjaśniać:
 — Skoro, według pana, nie wchodzi tu w rachubę ani służba, ani detektywi, ani żaden z zaproszonych gości... nie pozostaje nikt więcej...
 — Owszem, panie szefie, jest ktoś jeszcze!...
 P. Dudouis zadrżał. Z widocznem wzruszeniem szepnął:
 — Ależ nie... to wręcz niemożliwe!
 — A dlaczego?
 — Zastanów się pani Czyżby?... nie, nie, to wykluczone!