Strona:PL Leblanc - Zwierzenia Arsena Lupina.djvu/150

 — No, cóż takiego?
 — Starą piastunkę Lupina.
 — Wiktorję?
 — Właśnie. Jest tutaj od czasu, gdy pani Sparmiento gra rolą wdowy: to owa stara kucharka.
 — Ho, ho, — gratuluję ci, Ganimard!
 — Mam jeszcze coś lepszego, panie szefie!
 P. Dudouis drgnął niespokojnie; uchwycił inspektora za ramią:
 — Co chcesz przez to powiedzieć?
 — Panie szefie, czyżbym ośmielił się trudzić pana o tak późnej godzinie, gdyby tylko o tych dwoje szło? Sonia i wiktorja? Mogtyby jeszcze poczekać trochę!
 — Zatem? — spytał p. Dudouis norwowo.
 — Zatem — odgadłeś pan. I on tu jest!
 — Ukryty?
 — Nie, poprostu przebrany — za służącego.
 P. Dudouis milczał — zdumiony bezczelną odwagą Lupina.
 A Ganimard mówił ze śmiechem tryumfu:
 — W ten sposób Święta Trójca powiększyła się o jedną jeszcze osobę. Edyta o łabędziej szyji mogłaby strzelić jakie głupstwo; obecność samego mistrza była konieczną. I miał odwagę wrócić, — i od trzech tygodni jest świadkiem moich dochodzeń, obserwuje najspokojniej postępy mej pracy.
 — Poznałeś go pan?
 — Lupina nikt nie pozna, tak artystycznie umie się charakteryzować i zmieniać swój wygląd. Zresztą — skądby mi to nawet przyszło do głowy?!... Ale dziś wieczór przypadkowo, kiedy stałem na czatach w ciemnym kurytarzu, posłyszałem, jak Wiktorja mówiła do starego służącego, nazywając go „mój maleńki“. Odrazu otworzyły mi się oczy, — przypomniałem sobie, że było to stałe, ulubione wyrażenie piastunki w stosunku do Lupina.
 Świadomość, że w pobliżu jest ten ich nieuchwytny wróg, sprawiła na p. Dudouis ogromne wrażenie.