Strona:PL Leblanc - Zwierzenia Arsena Lupina.djvu/151

 — Mamy go wreszcie — szeptał głucho, — Mamy go! Tym razem już się nam nie wymknie!
 — Stanowczo nie! Ani on, ani tamte dwie...
 — Gdzie oni są?
 — Sonia i Wiktorja na drugiem, Lupin na trzeciem. piętrze.
 — Ależ — zauważył zaniepokojony p. Dudouis, — zdaje mi się, że właśnie przez okna tych pokoji wyniesiono owe ukradzione dywany?
 — Tak jest.
 — W takim razie i Lupin może łatwo się wymknąć. Przecież te okna wychodzą na ulicę Dufrenoy!
 — Racja, — ale i na to znalazłem radę. Natychmiast po pańskiem przybyciu odkomenderowałem czterech ludzi na ulicę Dufrenoy. Ustawili się popod oknami. Mają ostry nakaz: gdyby ktokolwiek ukazał się w oknie i miał zamiar spuścić się na ulicę, — mają strzelać. Pierwszy raz ślepym, drugi raz ostrym nabojem.
 — Widzę, że wszystko pan przewidziałeś. Zatem wczesnym rankiem...
 — Czekać do rana? Traktować tych łotrów przez rękawiczki? Nigdy! A jeżeli tymczasem zwącha pismo nosem i wymknie się? Po nim można się wszystkiego spodziewać! Nie, nie! Mamy ich, — bierzmy się natychmiast do roboty, bez żadnych ceregieli!
 Drżąc ze zdenerwowania i oburzenia opuścił pokój, przeszedł ogród i wrócił, prowadząc ze sobą sześciu ajentów.
 — Wszystko gotowe, panie szefie. Kazałem tamtym ludziom na ulicy Dufrenoy, by mieli rewolwery w pogotowiu. Idźmy!
 P. Dudouis nie upierał się dłużej. Mieszkańcy pałacyku z pewnością i tak już zauwazyli to ustawiczne kręcenie śię tam i nazad; — nie było co dłużej zwlekać.
 — Chodźmy zatem!
 Uzbrojeni w nabite brauningi ruszyli spiesznie po schodach, nie zachowując nawet zbytniej ostrożności.