Strona:PL Leblanc - Zwierzenia Arsena Lupina.djvu/156

 Aniela uśmiechnęła się łagodnie:
 — Widzisz sam, papo, że to tylko żart, głupia mistyfikacja...
 Ale książę zerwał się z krzesła, poirytowany i mówił, spacerując gwałtownie po pokoju:
 — Zaskarżę go do sądu! To niesłychane, żeby podobne indywiduum pozwalało sobie na kpiny ze mnie!... I jeżeli jest jeszcze jakaś sprawiedliwość...
 Hiacynt wszedł znowu dyskretnie do pokoju, niosąc na srebrnej tacy dwie karty.
 — Chotois? Lepetit? — czytał książę. — Nie znam tych panów.
 — To są dziennikarze, proszę księcia pana.
 — Czego chcą?
 — Proszą o wywiad... w sprawie... tego małżeństwa...
 — Wyrzuć ich za drzwi, — ryknął książę. — I zapowiedz portjerowi, aby mi nie wpuszczał do pałacu podobnych łazików.
 — Ależ, papo... próbowała uspokoić go Aniela.
 — Ty się do tego nie wtrącaj, bardzo proszę! Gdybyś była wtedy zgodziła się na poślubienie jednego z twych kuzynów, — nie byłoby doszło do czegoś podobnego!
 Tegoż samego wieczora, na pierwszej stronie jednego z paryskich dzienników ukazał się nieco fantastyczny opis wyprawy reportera do starożytnego pałacu księcia de Sarzeau-Vendôme, przy ulicy de Varenne. Dowcipny reporter opisywał niestworzone rzeczy o starym magnacie, o jego irytacji i oburzeniu.
 Nazajutrz zaś inny dziennik opublikował wywiad przeprowadzony przez jego reportera z Arsenem Lupinem, rzekomo w kuluarach gmachu Opery. Arsen Lupin miał mówić:
 — Podzielam w zupełności słuszne oburzenie mego przyszłego teścia. Zaproszenia na ślub wysłane zostały bez mojej wiedzy. Nie odpowiadam za to zaniedbanie, ale czuję się w obowiązku wytłómaczyć się publicznie. Przecież, proszę pana, jeszcze nie ozna-