te miljony, które odziedziczyła po matce? Nie, — już raczej zostać starą panną i marzyć dalej!...
Odpowiedziała łagodnie:
— Papo, nie mówmy lepiej o tej śmiesznej historji. Szkoda psuć sobie niepotrzebnie humor i zdrowie.
Ale jakże tu nie mówić i nie myśleć o tem? Co dnia jakieś nowe ukłucie szpilką rozjątrzało krwawiącą tę ranę. Przez trzy dni z rzędu Aniela dostawała wspaniałe bukiety kwiecia, z ukrytym wewnątrz biletem wizytowym Lupina. A kiedy książę zaglądał wieczorem do swego klubu, co dnia spotykała go jakaś nowa przykra niespodzianka.
— Czytał książę ostatnią notatkę o Lupin’ie? — zagadnął go któryś ze znajomych.
— Co takiego? Nic nie wiem.
— Paradne doprawdy! Zięć pański ma pyszne pomysły. Proszę, czytaj pan:
- „Jak się dowiadujemy, Arsen Lupin zamierza prosić o pozwolenie na zmianę nazwiska, przez dodanie doń nazwiska swej żony. Odtąd nazywać się będzie: Lupin de Sarzeau-Vendôme“.
Nazajutrz znów coś nowego:
- „Z uwagi na to, że młodej narzeczonej, z mocy dekretu Karola X przysługuje prawo do tytułu i mitry książęcej Burbonów, pierworodny syn Lupina nazywać się będzie: Książę Arsen Lupin de Bourbon-Condé“.
Potem pojawiło się ogromne ogłoszenie reklamowe:
- „W wielkim Magazynie Bielizny wystawiona jest wyprawa ślubna Księżniczki de Sarzeau-Vendôme. Bielizna znaczona fest inicjałami: L. S. V.“
Jeden z dzienników ilustrowanych zamieścił zdjęcie fotograficzne: Książę, jego córka i przyszły zięć, siedzą przy stole i grają w karty.
Podano również i datę ślubu: 4. maja. Opublikowano nawet szczegóły co do intercyzy ślubnej: Lupin miał rzekomo oświadczyć, że podpisze intercy-
