Strona:PL Leblanc - Zwierzenia Arsena Lupina.djvu/165

Przeszedł przez szereg parterowych salonów — aż do ostatniego, zwanego salą gwardji. Ale ledwie stanął na progu tej sali, zakrzyknął zdziwiony:
 — A ty co tu robisz, d’Emboise? Cóż to znów za żarty?
 W sali stał d’Emboise, w lichem ubraniu marynarza bretońskiego, brudnem, po targanem, łatanem, za wielkiem na niego.
 Książę stał jak wryty, — przypasując się z natężeniem tej, znanej mu dobrze twarzy, które) widok budził w nim jakieś mętne wspomnienia dalekiej przeszłości. Nagle zdecydował się, podszedł do jednego z okien wychodzących na taras i zawołał:
 — Aniela!
 — A co, papo? — odparła, idąc ku niemu.
 — Gdzie twój mąż?
 — Jest tutaj, papo, — odpowiedziała, wskazując na Jakóba d’Emboise, który siedział opodal w fotelu paląc papierosa i czytając gazetę.
 Książę cofnął się gwałtownie od okna i opadł ciężko na fotel:
 — Ach Boże! ja oszalałem już chyba!
 Ale ów człowiek w obdartem ubraniu marynarza podszedł do księcia, a rzucając się na kolana, zaczął mówić:
 — Przypatrz-że mi się dobrze, mój wuju! Przypominasz mnie sobie, nieprawdaż? Pamiętasz, bawiłem się tu nieraz jako dzieciak, nazywałeś mnie Kubusiem... Pamiętasz, wuju?... O patrz, ta blizna tutaj...
 — Tak... tak... — wybełkotał książę — poznaję cię... Tak, to ty, Kubuś... Ale w takim razie tamten?...
 Chwycił się rękami za skronie:
 — Nie, — nie, stanowczo, — to niemożliwe!... Wyjaśnij mi to!... Nie rozumiem... nie mogę, — nie chcę zrozumieć!
 Nastało milczenie; ów dziwny przybysz pozamykał szczelnie okna i drzwi wiodące do sąsiedniego pokoju, poczem podszedł do księcia i kładąc mu delikatnie rękę na ramieniu zaczął mówić: