Strona:PL Leblanc - Zwierzenia Arsena Lupina.djvu/177

drzwi, — zejdziesz po krętych schodach aż na sam dół. Tam jest druga brama, — wystarczy odsunąć zasuwkę — i będziesz wolny.
 Teraz dopiero zrozumiał całe postępowanie Anieli. Osłupiał, — nie myślał już o żartach i śmiechu. Czuł się dziwnie zmieszanym, onieśmielonym; patrząc na tę twarz, nie ładną, ale pełną łagodnej słodyczy, odczuwał coś w rodzaju wyrzutów sumienia.
 — Dlaczego pani chce mnie ocalić? — spytał nieśmiało.
 — Przecież jesteś pan moim małżonkiem.
 — Ależ nie, — protestował żywo, — to nie prawda. Żaden sąd nie uzna tego małżeństwa za ważne.
 — Ojciec mój nie chce dopuścić do skandalu.
 — Właśnie i ja byłem przygotowany na tę ewentualność. Dlatego też postarałem się zawczasu o to, aby prawdziwy d’Emboise był pod ręką. Z chwilą gdy ja znikam, — on zostaje pani mężem. Jego przecież poślubiłaś pani wobec ludzi!
 — Ale nie wobec Kościoła!
 — Kościół, — kościół, — na to zawsze znajdzie się jakieś wyjście... Unieważni się poprostu małżeństwo.
 — A to jakim sposobem?
 Umilkł, zastanawiając się nad temi wszystkiemi rzeczami, dla niego drobnej wagi, a dla niej tak doniosłemi.
 — To straszne naprawdę... — szepnął, — powinienem był przewidzieć to zawczasu.
 Nagle klasnął w ręce z radością:
 — Już wiem! — krzyknął z tryumfem. — Mam serdecznego przyjaciela we Watykanie... papież niczego mi nie odmówi... Postaram się o posłuchanie i jestem pewny, że Ojciec Święty, wzruszony memi prośbami...
 Pomysł ten był tak naiwny i komiczny, że Aniela mimo woli uśmiechnęła się.