Strona:PL Leblanc - Zwierzenia Arsena Lupina.djvu/18

 Notowałem więc... liczyłem te przelotne odbłyski słońca, zjawiające się z prawdziwie matematyczną regularnością.
 — No i co dalej? — spytał Lupin po paru minutach zupełnej ciszy.
 — Zdaje mi się, że to już koniec... Już od kilki; minut nie widać nic więcej.
 Czekaliśmy jeszcze chwilę, ale napróżno. Próbowałem zażartować:
 Coś mi się zdaje, że straciliśmy czas napróżno. Te kilkanaście cyfr na papierze, — to chyba nie zbyt obfita zdobycz!
 Lupin nie ruszając się z otomany, odezwał się:
 — Mój drogi, bądź tak dobry i spróbuj te wszystkie cyfry zastąpić odpowiedniemi literami alfabetu, licząc po porządku: A — 1, B — 2, C — 3 i td.
 — Przecież to głupie!
 — Zupełnie głupie, przyznaję. Ale człowiek robi tyle rozmaitych głupich rzeczy w życiu... Jedna mniej, jedna więcej...
 Zabrałem się więc do tej głupiej roboty i począłem wynotowywać odpowiednie litery: Z-A-T-E-M...
 Przerwałem, szczerze zdziwiony:
 — Uważasz: powstało całe słowo!
 — Idźmy zatem dalej, — odparł spokojnie.
 Wziąłem się więc dalej do roboty — i kolejno odcyfrowywałem całe słowa, jedno po drugiem. Ku memu zdziwieniu utworzyło się w ten sposób całe zdanie.
 — Gotowe już? — zagadnął mnie Lupin po chwili.
 — Gotowe... Choć jest tam parę błędów.
 — Nie zwracaj na to uwagi, to drobnostka... Może mi przeczytasz?
 Odczytałem mu tedy całe to niedokończone zdanie, które tu powtarzam dokładnie w tej formie, w jakiej je odtworzyłem:
 „Zatem ni trzeba zbytnio ryzykować, unikać attaku, bezpłodej walka, bo...“