Strona:PL Leblanc - Zwierzenia Arsena Lupina.djvu/19

 Roześmiałem się głośno:
 — A co? Prawdziwie senzacyjne rewelacje, nieprawdaż? Przyznasz chyba sam, kochany, że te światłe i głębokie wskazówki i rady niewiele nas mogą pouczyć!
 Lupin milczał; zerwał się z otomany i ujął w ręce ową kartkę papieru.
 Pamiętam, że w tej chwili przypadkowo rzuciłem okiem na zegar, — była godzina 5.18.
 Lupin stał trzymając papier w ręku, — na twarzy jego malowało się tysiące sprzecznych uczuć. Ale po dwóch głębokich bruzdach na czole poznałem niechybnie, że pracuje całym wysiłkiem myśli i inteligencji. Upłynęła długa chwila w kompletnej ciszy. Wreszcie Lupin położył na stole ów papier...
 — Dzieciństwo! — szepnął lekceważąco.
 Wybiło właśnie wpół do szóstej.
 — Jakto? znalazłeś już rozwiązanie? — krzyknąłem zdziwiony. — W ciągu dwunastu minut?
 Przeszedł się parę razy po pokoju, — zapalił papierosa.
 — Mój kochany, — zwrócił się do mnie, — bądź tak dobry połączyć się telefonicznie z baronem Repsteinem i uprzedzić go, że zjawię się u niego dziś o dziesiątej wieczór.
 — Barona Repsteina? — powtórzyłem niedowierzająco. — Męża owej słynnej baronowej?
 — Tak jest.
 — I to na serjo mówisz?
 — Zupełnie na serjo.
 Nie wiedziałem, co myśleć o tem. Mimo wszystko jednak wyszukałem w spisie abonentów potrzebny numer telefonu i ująłem słuchawkę. Ale Lupin chwycił mnie za ramię:
 — Nie, daj lepiej spokój!... Lepiej go nie uprzedzać... Jest tu coś ciekawszego i dziwnego... co mnie intryguje... Czemu to zdanie jest niedokończone?... Czemu niedokończone do licha?...