Strona:PL Leblanc - Zwierzenia Arsena Lupina.djvu/21

odszkodowanie w gotówce za utracone klejnoty. Ale, prawdę mówiąc, nie rozumiem, jaki może być związek między całą tą historją, a owem zagadkowem zdaniem...
 Lupin nie raczył odpowiedzieć.
 Wyszliśmy tymczasem na ulicę; uszliśmy już jakie 150 do 200 metrów, kiedy Lupin zeszedł z chodnika na środek ulicy i począł uważnie obserwować pewien stary, duży dom czynszowy, w którym musiało mieszkać dużo lokatorów.
 — Wedle mego obliczenia, — zauważył, — owe sygnały świetlne wysyłane były z tego właśnie domu... Zapewne z owego okna tam, co jeszcze jest otwarte.
 — Na trzeciem piętrze?
 — Właśnie.
 Weszliśmy do bramy; w sieni Lupin zagadnął odrazu żonę portjera:
 — Proszę pani, czy który z lokatorów tego domu nie stoi w jakich stosunkach z baronem Repsteinem?
 — Ależ owszem, proszę pana, — odparła skwapliwie kobiecina. — Mieszka tu przecież pan Lavernoux, sekretarz i intendent pana barona. Ja go właśnie obsługuję.
 — A można się z nim widzieć?
 — Widzieć się z nim? On, biedaczysko, bardzo chory.
 — Chory?
 — A jakże... już od dwóch tygodni... od owej historji z panią baronową. Na drugi dzień dostał gorączki i położył się do łóżka.
 — Ale przecież wstaje?
 — Tego to ja już nie wiem, proszę pana.
 — Jakto, — pani nie wie?
 — A nie, — doktór nie pozwala wchodzić do jego pokoju. Zabrał mi nawet klucz.
 — Kto zabrał?
 — Doktor. On sam przychodzi do niego parę razy dziennie, opiekuje się nim. O, może kwadrans