Strona:PL Leblanc - Zwierzenia Arsena Lupina.djvu/35

 — Baronowa, — wyjąkał, — baronowa!... Ach, ty potworze!
 Ocknął się ze zdumienia, zwrócił się ku leżącemu baronowi, splunął mu w twarz i począł kopać nogami:
 — Masz, masz, jeszcze ty łotrze, ty łajdaku! Czekaj, szafot cię nie minie!
 Z górnych pięter dochodził gwar zmieszanych głosów, — na schodach rozległy się spieszne kroki. Czas było myśleć o ucieczce.
 Uda mu się, — był tego pewnym. Już w czasie rozmowy z baronem doszedł do wniosku, że musi tu być jakieś sekretne wyjście. Świadczyło o tem najwymowniej zachowanie się barona, który nie stracił zupełnie głowy i zdecydował się nawet na walkę z Lupinem. Widocznie był pewnym, że uda mu się potem uciec niepostrzeżenie.
 Lupin przeszedł do sąsiedniego pokoju, którego okno wychodziło na ogród. W chwili, gdy ajenci policyjni weszli do pałacu, Lupin wyszedł na okno i po rynnie spuścił się na ziemię. Obchodził ostrożnie cały budynek; wkrótce dostrzegł gęste krzewy, rosnące pod murem, wszedł między te krzewy i odkrył tam odrazu małą furtkę, którą otworzył bez trudu. Znalazł się na podwórzu, przebiegł je szybko, jeszcze kilkanaście kroków i już znalazł się na ulicy. Oczywiście policja, jak to Lupin przewidywał, — nie wiedziała nic o tem tajemnem przejściu.
 — No i co ty mówisz na to? — spytał mnie Lupin, po opowiedzeniu mi wszystkich szczegółów tej tragicznej nocy. — Ten baron Repstein, cóż to za łotr rafinowany! Jakto jednak pozory mylą! Wyglądał naprawdę na uczciwego człowieka!
 — No... a owe miljony? A te klejnoty księżniczki? — zagadnąłem.
 — Były schowane w kasie. Pamiętam dobrze, — leżała tam duża paczka.
 — A zatem?
 — Leżą tam dalej.
 — Nie podobna?!