Strona:PL Leblanc - Zwierzenia Arsena Lupina.djvu/39

do swego pokoju, narzuciła na ramiona płaszczyk i skierowała się ku drzwiom.
 Drzwi były zamknięte na klucz; klucza w zamku nie było.
 Wróciła spiesznie do buduaru; i tutaj drzwi były zamknięte.
 Momentalnie stanął jej przed oczyma obraz jej męża, owa twarz, nie rozjaśniona nigdy najlżejszym uśmiechem, owo spojrzenie surowe, wrogie, w którem od szeregu lat czytała tajoną nienawiść.
 — To on... to on zrobił... szepnęła, — zabrał mi dziecko!... To okropne!
 Zaczęła z całej siły walić pięściami we drzwi, kopać w nie nogami, potem podbiegła do kominka, nacisnęła mocno dzwonek.
 Rozległo się donośne, nieustanne dzwonienie. Nie odrywała ręki od dzwonka: zleci się służba, może i ludzie na ulicy spostrzegą się, że dzieje się tu coś niezwykłego...
 Zazgrzytał klucz w zamku, — drzwi otworzyły się gwałtownie. Na progu stanął hrabia d’Origny, a na twarzy jego malował się tak straszny wyraz, że Iwona, cofnęła się, zdjęta trwogą. Drżała, nie zdolna wydobyć głosu ze ściśniętego gardła, nogi się pod nią ugięły, — osunęła się na ziemię... „Śmierć!“ przemknęło jej przez mózg.
 Hrabia podszedł ku niej i chwycił ją mocno pod gardło.
 „Milcz,... nie wołaj nikogo“, — mówił zdławionym głosem, — „radzę ci to w twoim własnym interesie“.
 Widząc, że nie stawia zupełnie opora, zwolnił uścisk i wydobył z kieszeni przygotowane już zawczasu długie paski płótna. W ciągu paru minut związał jej mocno ramiona i ręce i skrępowaną ułożył na kanapie.
 Tymczasem w buduarze ściemniło się. Hrabia zapalił światło elektryczne i podszedł do małego biureczka, w któremi Iwona zazwyczaj chowała swoją