Strona:PL Leblanc - Zwierzenia Arsena Lupina.djvu/46

gdy dziecko będzie jemu oddane pod opiekę, — znajdzie sposób na to, by majątek ten zagarnąć. A na to jest tylko jeden sposób: rozwód. Czy mam rację?
 — Najzupełniej.
 — Dotychczas pani nie chciała zgodzić się na rozwód?
 — Ani ja, ani hrabina d’Origny, jego matka, — która z punktu widzenia religji potępia rozwód. Hrabina d’Órigny zgodziłaby się w jednym tylko wypadku...
 — Mianowicie?
 — O ile znalazłyby się niezbite dowody, że prowadzenie się moje... nie jest bez zarzutu.
 Velmont wzruszył ramionami:
 — W takim razie hrabia nie może nic zupełnie przedsięwziąć ani przeciw pani, ani przeciw jej dziecku. Na drodze do urzeczywistnienia jego planów stoi nieprzezwyciężona przeszkoda: bezwzględna uczciwość pani. A jednak... mimo wszystko... teraz nagle podejmuje walkę.
 — Co pan chcesz przez to powiedzieć?
 — Że, jeśli człowiek tego pokroju, co hrabia, podejmuje podobną walkę, której wynik musi być bardzo wątpliwy, — to widocznie ma w ręku, a przynajmniej przekonany jest, że ma w ręku jakąś broń.
 — Jakąż to broń?
 — Nie wiem. Ale tak być musi. Inaczej nie rozpocząłby walki od porwania dziecka!
 — To przecież okropne... Mój Boże, — skądże ja mogę się domyśleć, co on mógł wymyśleć sobie!...
 — Niech pani się zastanowi... przypomni sobie dobrze! Widzę to biurko otwarte... czy między papierami nie było tam przypadkiem jakiego listu, który mógłby zużytkować na pani niekorzyść?
 — Nie!
 — A z jego słów, z jego pogróżek nie mogła pani niczego się domyśleć?
 — Nic zgoła...