Strona:PL Leblanc - Zwierzenia Arsena Lupina.djvu/47

 — Hm, hm... tu przecież coś być musi... mówił Velmont zamyślony. Po chwili zaczął mówić dalej:
 — Czy hrabia ma może jakiego serdecznego przyjaciela, przed którym się zwierza?
 — Nie.
 — Wczoraj nie przychodził tu nikt obcy?
 — Nie.
 — A kiedy panią skrępował i zamknął, — nie było przy tem nikogo?
 — W tym momencie — nie.
 — A potem?
 — Potem przyszedł jego zaufany lokaj... szeptali coś pod drzwiami.. słyszałam jak mówili o jakimś złotniku...
 — I nic więcej?
 — I jeszcze o czemś, co ma nastąpić dziś w południe... bo hrabina d’Origny nie może przyjść wcześniej.
 — Czy z rozmowy tej mogła pani wywnioskować, jakie mąż pani ma dalsze plany?
 — Nie, — nie domyślam się niczego.
 — Gdzie pani ma swoje klejnoty?
 — Mąż mój wszystkie posprzedawał.
 — Nie zostało z nich nic, — nawet ani jednego pierścionka?
 — Nie, — odparła, wyciągając ku niemu obie ręce. — Nic, prócz tej jednej obrączki.
 — To obrączka ślubna?
 — Tak... to obrączka..
 Urwała, czerwieniąc się silnie. Velmont dosłyszał, jak mówiła półgłosem:
 — Czyżby się dowiedział?... Nie, to niepodobna... Nie wie zupełnie... Velmont jął natychmiast wypytywać hrabinę, — milczała długi czas, nieruchoma z twarzą, na której lęk się malował. Wreszcie zaczęła mówić cichym głosem:
 — To nie ślubna obrączka. Kiedyś — już dawno, dawno temu, obrączka ślubna spadła mi z kominka, gdzie ją położyłam. Szukałam jej wszędzie, ale zgi-