Strona:PL Leblanc - Zwierzenia Arsena Lupina.djvu/53

ten przypomina sobie doskonale i gotów to każdej chwili poświadczyć, że na obrączce klientka jego kazała wyryć nie datę, lecz jakieś imię. jakie to było imię, — już sobie dziś nie przypomina, — ale może jego ówczesny pomocnik będzie jeszcze pamiętał. Odniosłem się do niego listem; wczoraj odpisał mi, że jest każdej chwili do mej dyspozycji. Dziś o dziewiątej rano posłałem po niego Bernarda. Wrócił razem z owym pomocnikiem, czekają obydwaj w moim gabinecie.
 Zwrócił się do Iwony:
 — Mogę cię poprosić o oddanie mi dobrowolnie tej obrączki?
 — Wiesz przecie, że nie mogę jej ściągnąć z palca. Sam się o tem przekonałeś owej nocy, gdy próbowałeś mi w czasie snu zdjąć ją.
 — W takim razie każę tu zawołać owego człowieka... Nie masz nic przeciw temu? On ma potrzebne narzędzia.
 — Dobrze, — odparła słabym głosem.
 Była już zupełnie zrezygnowana. Oczyma duszy widziała już co ją niechybnie czeka: skandal, rozwód, przyznanie dziecka ojcu...
 Stara hrabina d’Origny zauważyła sucho:
 — Bardzo byłaś lekkomyślną, Iwono!
 Iwona chciała odpowiedzieć, wyznać wszystko, szczerą prawdę, prosić jej o pomoc. Ale rozmyśliła się natychmiast. Czyż to co pomoże? Czy hrabina uwierzy w jej niewinność?
 Zresztą w tej samej chwili do buduaru wszedł hrabia w towarzystwie lokaja i jakiegoś mężczyzny, niosącego pod pachą małe zawiniątko.
 — Wiecie już, o co idzie? — zapytał go hrabia.
 — Wiem, panie hrabio, — odparł. — jakiś pierścionek trzeba przepiłować... To głupstwo... zrobi się na poczekaniu...
 — A potem powiecie mi, czy ten napis, umieszczony wewnątrz pierścionka, wyście sami wyryli.
 Iwona spojrzała na zegar. Dochodziła jedenasta.