Strona:PL Leblanc - Zwierzenia Arsena Lupina.djvu/57

 Spostrzegła Lupina i skinęła mu przyjaźnie głową.
 — To ona, — szepnął, — razem ze synem.
 — Poznała cię zatem?
 — Ona mnie zawsze pozna, pod każdem przebraniem.
 — Ale przecież — po owem włamaniu do zamku w Thibermesnil policja ustaliła identyczność Lupina z Horacym Velmont?
 — Prawda.
 — Zatem ona musi wiedzieć, kim ty jesteś?
 — Naturalnie.
 — I mimo to kłania ci się? — wyrwało mi się mimowoli.
 Ujął mnie mocno za ramię:
 — Czy sądzisz, że ja w jej oczach jestem Lupinem, włamywaczem, bandytą, łotrem? Choćbym był najgorszym zbrodniarzem nawet, — mordercą, — zawsze by mi się taksamo kłaniała!
 — Dlaczego? Czy dlatego, że cię kiedyś kochała?
 — Także coś! Właśnie dlatego dziś tem bardziej by mną pogardzała!
 — Zatem — dlaczego?
 — Dlatego, że to ja oddałem jej dziecko!