Strona:PL Leblanc - Zwierzenia Arsena Lupina.djvu/94

rewolwer mego męża, — jest w nim jeszcze pięć kul... To zupełnie wystarczy.
 Wyszła, podśpiewując wesoło.
 Zapadło głuche milczenie.
 — Nie dałbym złamanego szeląga za moją skórą, — szepnął Lupin. Zamknął oczy; po długiej chwili zagadnął obcesowo Gabriela:
 — Ile chcesz?
 Gabriel udawał, że nie słyszy.
 — No słyszysz, ile chcesz? — powtórzył z irytacją. — Odpowiadajże! Jesteśmy obaj z jednego fachu: ja kradnę, ty kradniesz, my kradniemy... Znajdziemy wkońcu jakieś wyjście... zgodzimy się, prawda?... Przyjmę cię do mojej bandy, dam ci doskonałe warunki... No, ile chcesz? Dziesięć.. dwadzieścia tysięcy?... nie żenuj się, gadaj śmiało! Pieniędzy mam w bród!
 Gabriel siedział nieruchomy; ani jeden muskuł nie drgnął na jego twarzy.
 — No, odezwij-że się, do djabła! Cóż to, tak strasznie kochałeś owego Dugrivala, co?... No, pomożesz mi się uwolnić?... Słuchaj!...
 Urwał, bo w oczach Gabriela dojrzał błysk nieubłaganej, okrutnej nienawiści. Tego niczem nie przekona!
 — Psiakrew, — zgrzytnął zębami, — czy mam tu zdychać jak pies? Ach, żebym tylko zdołał...
 Naprężył się cały, próbując zerwać więzy... Ale natychmiast opadł na łóżko, wyczerpany, jęcząc cicho.
 — Niema co, — mruknął po chwili. — Przepadło! Mów de profundis, Lupinie!
 Gabriel podszedł po cichu do łóżka, pochylił się. Lupin leżał cicho, z zamkniętemi oczyma, oddychał równo, spokojnie, jakby spał...
 Ale Lupin odezwał się do niego:
 — Nie myśl, że spię, chłopaczku. W takiej chwili człowiek spać nie może... Trzeba się skupić, zastanowić... prawda?... I myślę o tem, co mnie czeka... Widzisz — co do tego mam swoją teorję... wierzę