Strona:PL Lech-Czech-Rus (Zygmunt Miłkowski, 1878).djvu/111

Morfeusza, kiedy słyszeć się dało mocne do drzwi pukanie. Przebudził się, lecz myślał że mu się przesłyszało. Przewrócił się na drugi bok. Pukanie się powtórzyło.
 — Co u licha!.. — powiedział sobie. Kto tam?.. Czy nie robotnicy z pałacu?.. czy nie jaka od księżny posyłka?..
 Pukanie powtórzyło się po raz trzeci.
 — Entrez!.. — krzyknął.
 Drzwi się otworzyły: do pokoju, poprzedzającego sypialnię, wszedł ktoś.
 — Kto tam?.. — zapytał po francuzku.
 — A to ja... — odpowiedział mu ów ktoś po polsku nie całkiem czysto.
 — Co za ja?.. nazwij się!..
 — Co mam się nazywać!.. Pokazać się wolę...
 W tejże chwili na progu stanął mężczyzna dorodny — wąs zawiesisty, łeb duży, czoło wysokie, oblicze pochmurne.
 Lech zmierzył go okiem od stóp do głowy — niby znajomy, a nieznajomy.
 — Oto tak... — odezwał się przybysz. Wet za wet, darmo nic... Oddaliście mi wizytę o zaranku, ja was o zaranku rewizytuję...
 Poznał bohater nasz Tameńka, który prawił daléj:
 — Wizyta wasza była w interesie, i moja w interesie...
 — Cóż was sprowadza?.. — zapytał Lech.
 — A ot co...
 Rzekłszy to, wydobył z zanadrza spory plik papierów, z którego wyjął jeden, na wszystkie strony zapisany, rozłożył i, pokazując go Lechowi, zapytał:
 — Czyje to pisanie?..
 Lech brwi zmarszczył, wpatrzył się i odrzekł:
 — Księżny...