Strona:PL Lemański - Proza ironiczna.djvu/115

 W tej chwili doleciały ich tony skocznych narzekań jakiegoś bardzo skrzywdzonego mazura.
 — »Upiór Wojewody«, opera swojska — chodź, nie wypada się odosabniać.
 — Ach, proszę, błagam... zostaw mnie tu...
 — Oj ty, purchawko — rzekł niechętnie opiekun i wyszedł.
 Pupilka, zostawszy sarna, odetchnęła z tak nieumiarkowanem zadowoleniem, na jakie tylko jej na próżniaczych odłogach wyrosła istota mogła się zdobyć. Samolubnie i cicho przeglądała sobie jakieś album z fotografiami. Było tam trochę arystokracyi, trochę finansów, trochę literatury i dużo ambasadorów. Zatopiona w tem zajęciu, nagle poczuła coś jakby szelest motyla i woń owocowego drzewa.
 — Nie przeszkadzam? — szepnął żarliwie Amfitryniusz.
 — Ach!
 — Pani dawno pisuje w historyi?... Mówił mi opiekun...
 — Tak, nic wielkiego... trochę uwag...
 — A uważa też pani na swoją białość? W sąsiedztwie atramentu tak łatwo o kleksa.
 — Czy ja wiem?...
 — A gdzie pani nocuje?