Strona:PL Lemański - Proza ironiczna.djvu/124

 — Więc jeśliby obraz wystawiał co innego, tobyś nie pluł?
 — Gdyby co innego?...
 — Tak, gdyby co innego?...
 — Gdyby co innego... to może... byłoby co innego, panie!
 — Gdyby tak na obrazie wymalowany był obywatel?
 — Malowany obywatel?
 — Tak, obywatel malowany. Plułbyś?
 — Gdyby obywatel namalowany był rzeczywiście realnie, bez żadnych, panie, impresyjności, bez karykatury, ale owszem idealizująco, z sercem, to nie, tobym nie pluł.
 — Dobrze. Wyobraź więc sobie takiego realno­‑idealnego, lub jeśli wolisz, elementarno­‑alfabetycznego obywatela i odpowiedz mi z łaski swojej, co on robi?
 — Nic nie robi, panie. Co ma robić? Od tego służba.
 — Żartujesz, więc ja ci powiem, co robi obywatel. Obywatel orze, tańczy, używa cygarnicy rzeźbionej, gra w karty, jeździ konno i ma w salonie konterfekt dziadka, oraz grupę dziatek, czyli, robiąc i mając to, korzysta z niektórych sztuk, a mianowicie z bukoliki, baletnictwa, rzeźby, kartogranii, koniarstwa czyli hipiki po waszemu, nareszcie z konterfekcyi