Strona:PL Lemański - Proza ironiczna.djvu/126

 — No... no niby tak.
 — A więc wyżej nad obywatela przeciętnego wzniosła się istota prezesa, dzięki pięknej sztuce krasomówczej. Będziesz­‑że ją za to opluwał?
 — No, nie.
 — Atoli uważaj, że mówca jest to tylko muzykant, który przez innych ułożone wygrywa kawałki. Cóż tedy gra prezes? Czem przekonywa?
 — Czem?... czem?...
 — Do... do...
 — A, dobremi winami.
 — I to, ale głównie do... wodami. A treścią tych dowodów nie może być zmyślenie, tylko realność, nie poezya, tylko nauka, nie...
 — Kiedy prezes, o ile wiem, w żadnych naukach się nie babrze.
 — Tak, ale w szkołach będąc, babrał się i coś niecoś ze zdań powag naukowych pamięta i te zdania cytuje, a nawet nieraz, odrzucając na stronę wymagania swej pychy prezesowskiej, bije przed nauką czołem i zakłada instytuty. Zali nie tak?
 — Juścić, że co nauka, to nauka.
 — A widzisz. No, ale cóż wyżej stoi nad samą nauką?
 — Profesor.