Strona:PL Lemański - Proza ironiczna.djvu/165

skończeniec poświęca sobie. Anachoreta idzie na pustynię; wandal pustoszy. Jeden ucieka od tłumu, by zdała pochutliwości swoje krzewić; inny tłumi w sobie tłum żądz, turba cupiditatum... Ale tłumić go może tylko żądzą inną... Wyzwolenie jest początkiem niewoli... Humor jest płaczem. Byt jeden«.
 — Precz z nim!
 — Poturbować go!
 — Spustoszyć!
 — W niebyt go!
 — Wyzbyć się go!
 — Pozbyć się!
 — Nazbyt już się rozgadał!
 Miara win przepełniła się. Dłużej nie mogliśmy już wytrzymać.
 — Na ustęp! Na ustęp! — wołaliśmy, chcąc jak najprędzej ustalić winność winnego.
 Przewodniczący zadzwonił w sosyerkę i zaraz poszlim w odosobnioną głąb lokalu sądowego i drzwi za sobą zamknęlim...
 Gdyśmy stamtąd wrócili, postawy nasze wyrażały błogość, ukojenie i pewnego rodzaju majestat, jak po piłatowskiem rąk umyciu.
 — Winny winien! — brzmiał wyrok naszemi ustami wielekroć powtórzony.