Strona:PL Lemański - Proza ironiczna.djvu/198

zegar; czasem nawet zdawało się, że bije kuranty. Pewnego razu chłopczyk powiedział do dziewczynki.
 — Wiesz co? głupia to zabawka kubełki! Znam lepszą.
 — Naprawdę? Jak mamę kochasz? — spytała dziewczynka.
 — Jak mamę kocham — potwierdził chłopczyk, — zabawka w zamianę serc: ja ci dam swoje, a ty mi dasz swoje. Dobrze?
 — Dobrze — odpowiedziała dziewczynka, zaciekawiona nową zabawką.
 Chłopczyk prędko wyjął z kieszonki scyzoryk, chlast! chlast! po lewym boku, wykrajał serce i oddał je dziewczynce. Serce trzepotało się przez chwilę, jak ryba wyjęta z wody, ale niebawem przycichło i leżało spokojnie na ręce dziewczynki, niby jądro orzecha tureckiego, tylko dużo większe i czerwieńsze.
 — No, a teraz ty mi daj swoje — wyszeptał chłopczyk cichutko, ponieważ osłabiła go ta operacya.
 Ale dziewczynka zrobiła z buzi podkówkę i zaczęła płakać.
 — A co ja będę miała, jak ci dam swoje serce?... u... u... u...
 — Głupia! przecież moje włożysz sobie w piersi. Czekaj, zaraz ci rozkraję. Zobaczysz, jakie to będzie zabawne.