Strona:PL Leopold von Sacher-Masoch - Demoniczne kobiety.djvu/82

 — A zatem może pani weźmie mnie na nauczyciela?
 — Żartuje pan. Sprzykrzyłoby się panu wkrótce z taką kapryśną i nieposłuszną uczenicą.
 — Właśnie dlatego obstaję przy swojem żądaniu. Będzie to dla mnie wiełkiem zadowoleniem.
 Cecylia patrzyła milcząco w ziemię.
 — Doświadcza mnie pani?
 — Ależ, nie!
 — Kiedyż więc mam się jawić?
 — To zależy wyłącznie od pana.
 — W takim razie będę przychodził co dzień. Po obiedzie wyszli obaj panowie na terasę za domem, z której roztaczał się wspaniały widok na olśniewające jezioro i wspaniały wyżynny krajobraz w dali. Słońce kryło się właśnie za horyzontem, rzucając złocisto-krwawe blaski na całą okolicę. Stary palił fajkę, Döhler papieros, a Cecylia krzątała się około sporządzenia czarnej kawy.
 — Co to za budynek? — zapytał Döhler, wskazując na rodzaj templum, wznoszącego się na wysepce w środku niedużego jeziora.
 — To rezydencya księżny Leonidy C. — odpowiedział mu radca.
 Niech się pan jej strzeże — zauważyła Cecylia. — Jest to dyablica, Wenus, która potrafi każdego Tannhäusera zakuć w łańcuchy.
 — Prawdopodnie w łańcuchy złote...
 — O nie, w zwykłe, żelazne kajdany niewolnicze.
 Kiedy z poza kasztanowych i cytrynowych gajów wyszedł na niebo księżyc, przypomniał muzyk Cecylii obietnicę przejażdżki po jeziorze.
 — Uprzedza mnie pan — odrzekła Cecylia — w tej chwili miałam zamiar zaproponować to panu.
 — Rozumie się, ma pani zdolnego gondoliera, zresztą jest dosyć widno — zauważył Döhler.
 — Oh, bynajmniej. Gondolierem jestem ja sama.
 Radca pozostał w domu, podczas gdy oboje młodzi udali się przez ogród ku jezioru, gdzie chybotała się na łańcuchu nieduża łódka. Usiedli w niej wygodnie i Cecylia, chwyciwszy wiosła, pchnęła łódkę na fale. Mknęli szybko ku jasnej księżycowej mgle na pełne